Hayatımızın en büyük tabusu ve kâbusu: bekaret.. İncecik bir zarla ailemizin namusunu taşımak zorunda kaldık. Onu kaza ile kaybetme korkusu yaşadık, zifaf gecesi ya belli olmazsa diye endişelendik, kimimiz bu yüzden şiddete maruz kaldık... Gerçekten bu kadar önemli miydi ya da kimin için bu kadar önemliydi? Bedenimiz bize mi aitti?
Regl ile çocukluktan çıkıp kadınlığa adım atarken kulağımıza sürekli fısıldanan "aman, 'zarına' sahip çık" uyarılarıyla bu geçiş dönemini bizler için korkutucu bir hale getirdiler. Gün gelip de artık o zardan "vazgeçme" zamanı geldiğinde bu deneyim de kadınlığa dair keyifle anılacak bir adım olmaktan ziyade çeşitli korkulara vesile oldu.
Bedenlerimiz üzerinde cereyan eden bu ataerkil meseleyle boğuşmak zorunda kalan biz kadınlar bu çifte standartı /eşitsizliği nasıl "içimize sindirdik", bununla nasıl başa çıktık? Bekaret kâbusundan uyandığımızda bedenimizde/hafızamızda kalanlar neler?
Hakkimizda
- 3nesilkadin
- İstanbul, Türkiye
- 3nesilkadın, toplumda tabu olarak kabul edilmesine rağmen, kadın olmanın doğal sonucu olarak bedenimizde yaşadığımız pek çok durumun rahatça dile getirilmesi amacıyla bir araya gelen bir kadın topluluğudur. Oluşturduğumuz bu platformda, bilinmeyen, konuşulmayan bu hikâyeleri birbirimizle paylaşarak aslında yaşadığımız durumların ne kadar benzeştiğini keşfetmek, farkındalık yaratmak ve bunun sonucunda kadınlar olarak üzerimize yapıştırılan eksiklik/ yetersizlik/ zayıflık gibi tanımları dönüştürmek istiyoruz. Neden 3nesilkadın? Çünkü nesilden nesile aktarılan deneyimler, kadınlığımızı oluşturan en önemli yapıtaşlarıdır. Bu deneyimlerin ne kadarı gelecek nesillere aktarılıyor, ne kadarı kaybolup gidiyor? 3nesilkadın olarak anneanne, anne ve kızı ekseninde bu süreci görünür kılmayı amaçlıyoruz. Hikayenizi bizimle paylaşırken isim vermek zorunda değilsiniz ama lütfen YAŞINIZI, EĞİTİM DURUMUNUZU ve YAŞADIĞINIZ ŞEHRİ belirtin. İçtenlikle tecrübelerinizi anlatacağınız için şimdiden teşekkürler.
15 yorum:
Bekaret meselesini kendime yaptığım açıklama bile tatmin edici değildi. Bir sorun olmadığını iddia ediyordum, yani insanlar tabii ki özgürce cinselliklerini yasamalıydılar, yani insanlar derken ben değil. Babam der ki "sen benim bıyıklarımsın, bana bıyıklarımı kestirtme!".
Dolayısıyla, bedenim bana ait değildi zannımca. Başka kadınlarınsa bedenleri tabii ki onlara ait olmalıydı ve bakirelik dert edilmemeliydi.Uzun bir dönem boyunca sevgilimle aramda bedenimin sahibi olarak babam yer aldı. Bazen bana bekaret konusunda "Seninle konuşmak istiyorum, babanla değil" derdi. Oyle ki, dilim bile cift-dilli olmustu, hem kendi-ozgurleşmiş dilim vardı (ancak başka kadınlar için kullanabildiğim)hem de erkek-egemen dilim (kendi bedenime dair hüküm veren).
Çoook zaman aldı, dilimin tamamen kendi sozcuklerini seçmeyi öğrenmesi ve bedenimin bana ait olması. Bir kere ortada kesilmemesi gereken bıyıklar vardı...
Sanırım, ekonomik özgürlüğümü kısmen de olsa ele geçirmem bedenimin de benim olmasına yardımcı oldu. Yirmi üç yaşımdaydim sanirim bedenimi sahiplendiğimde. Nedense -sanırım, gereksiz bir ifade, nedeni oldukça belli aslında- artık herkesin bakire olmadığımı anlayacağını zannediyordum. Sonrasında bir erkek arkadaşıma saçma olduğunu bile bile konuşmamızda sorduğumu hatırlıyorum: "Alnımda artık yazıyor mu bakire olmadığım?" İkna olmaya ihtiyacım vardı; bunun görülmediğine!(?)
İstanbul,35, Üniversite
Ilk cinsel deneyimimi yasamaya universiteye yeni basladigimda karar vermistim. Ortaokuldan itibaren bekaretin sadece bir zarar oldugunu dusunuyordum ve bu zarar mumkun olan ilk zamanda kurtulmam gereken bir kulfet, bir yuk gibi geliyordu bana. Ancak, sunu cok iyi biliyordumki ilk birlikte oldugum adam sirf bu nedenle beni sahiplenecek ve ben de ona karsi bir baglilik hissedicem. Sirf boylesine basit bir deneyim yasadim diye gercek olmayan, sahte baglar kurmak istemedim kimseyle aramda. Ben sadece ozgurlugumu istedim. Cinsel ozgurluk de bunun bir parcasiydi. 18 yasimda, hic tanimadigim bir adamla, tanistigimizin 3. gunu 2. bulusmada birlikte oldum. Bircok kisi bunun delilik oldugunu dusunebilir. Ancak, ben bu kararimdan asla pisman olmadim. Suan ilk birlikte oldugum adamla evlenmemissem yada evlilik planlari kurmuyorsam, cinselligimle barisiksam birazda buna borcluyum sanirim. Sevgiler...
Istanbul,24
Bekaret meselesi benim icin hicbir zaman bmir tabu olmadi... Ilk erkek arkadasimi evde kovaladigimi hatirliyorum hadi yapalim artik diye... Bekaret iki bacak arasinda degil ki ... Aileme de bir gun bir cafe de otururken bu konuda konusuldugunda tirnaklarim bile bundan daha degerli diyerek alenen bekaretin benim icin kiymeti olmadigini anlatmistim.. Kendi kizim olursa bu konuda ne derim... sanirim ilk cinsel deneyimini yasarken kendi kisiligi dogrultusunda secimler yapmasini salik verirdim...
Saçma bir tabu kesinlikle.Ben evliyim, evlendiğimde bakire değildim,zaten evleneceğim niyetiyle başlamadım ilişkilerime,bu nedenle eşimde bunu biliyordu.Bunu söz konusu veya konu bile etmedi,edecek biri olsa zaten "benim eşim" o olmazdı,örümcek bir zihniyetle bir hayat kurmazdım.Gariptir ki Türk standartlarının aksine ben değil ama eşim "bakirdi" tanıştığımızda,aylarca inanmamıştım buna.
Asla pişman olmadım, tavsiyem ilk ilişkiye girecek olan bayanlar yok çok özel olmalı, yok ortamşöyle olmalı,yok ilk onunla yaptım ona bağlanırım ve ilkler hiç unutulmaz diye kafanlarında kurmasınlar.
asla pişmanlık duymadım.Sevdim ve sevgiyi en saf ve doruk halinde yaşadım. Farklı kişiler farklı dertler,farklı bakış açıları ve sevinçler getirdi,olgunluk getirdi.Kalp kırıklıklarım elbette oldu ama kimse bana zorla birşey yapmadı bunu bende istedim.
İlk deneyime gülüyorsunuz sonraları hele ki düzenli bir ilişkiniz olunca.Çünkü seviştikçe kadın kendini ve karşısındakini daha iyi keşfediyor,daha fazla uyumlanıyor.Böylece seks; acaba,şimdi inlemeli miyim, orgazm oldum mu ben gibi sorulardan arınıyor.ilk ilişkilerde herkes bu soruları dert ediyor tabiki.Öyle bir çağdayız ki biz kadınlar Porno filmlerdeki gibi ağzımızdan köpükler çıkararak orgazm olmalıymışız gibi düşünüyoruz ve böyle düşündürülüyoruz.
Bir de aile önemli tabi ben büyükşehirde bu kadar cesur olabildim belki ama başka hayatlar için aynı şeyi söyleyeme.Fakat cesaret,kendini ifade edebilmek ve aileye bunu anlatmanın uygun dilini bulabilmek önemli. Heleki töre ve namus cinayetleri halen ülkemizde mevcutken.
6 yaşında kendi kendime masturbasyonu keşfetmiştim ve kuzenlerime öğretmiştim oyun diye,ailem yakalamış ve annem popoma kibrit yakmıştı ceza diye. Yaptığım şeyin ne olduğunu lisede anladığımda kendimden utanmıştım bu yüzden. ilk ilişkim için 18imi bekledim,yaptıklarımdan yasal olarak mesul bir birey olayım diye o zamanki aklımca.Ondan öncesinde bir erkeğin elini bile tutmamıştım henüz.
tabu olarak sayılıyor ya bekaret onun için zar delinmeden ne yaparsan yap zihniyetinde çoğumuz.Ön sevişme oluyor,alen beyan her yer açıkta ama zar yırtılmamalı evlenmeden. işte bence namussuzluk aslında budur. çünkü kadın ruhunu kirtletiyor bu durumda,kimi kandırıyoruzki kendimizden başka.Halbuki o zarın görevi ergenleşene dek sizi hastalıklardan korumakla sınırlı,aşkınızı sınırlamakla değil.
nasıl ki masturbasyon yaptığımı ailem biliyorsa evlenmeden önceki herşeyide anneme anlattım,zaten o babama söylerdi biliyorum,ama keşke ben babama söyleyebilecek kadar yakın olsaydım bu konuları. Annemin ilk tepkisi dayaktan beterdi elbette. Televizyon izliyordu o sırada,"anne biliyormusun ben x ile beraber oldum".Bana döndü ve "nasıl yani karı-kocamı oldunuz" dedi."evet" dedim.Sonra da "ben seni hiç yetiştirememişim kızım"dedi. "anne döv,bağır,tepki ver bana, konuş benimle" diye sesimi yükselttim biraz,tepki vermedi."anne evlenene kadar masturbasyon mu yapayım, benim bedenim buna hazır ve bunu istiyor, ben büyüdüm artık ve bu benim hayaım","bu benim hayatım","bu benim hayatım".....
çıt çıkmadı bende odama çıktım.ertesi gün hiçbirşey olmamış gibiydi,hiç küsmedi,bağırıp çağırmadı,sanırım o gece sözlerimi düşündü ve annelik içgüdüsünü bastırıp büyüdüğümü farketti.
Keşke bana hakverdiğini susmakla değil konuşmakla söyleseydi,arkamda güvenini hissedebilseydim.Sonraları bu da oldu,bu ilk zor adımdan sonra yıllar geçtikçe pek çok şeyi sorabildim anneme ve şakalaşıp gülüşerek konuşabildik bazı şeyleri.Hiç aşık olmamıştı ki benim annem,hiç içi titremiş miydi acaba aynı yatağa baş koyarken veya hiç orgazm olmuşmuydu?Ona tepkilerinden dolayı kızamıyordum bunları düşündükçe.Peki ben kızım olduğunda nasıl davranacaktım bu konularda.Düşünsenize bizim çocuklarımızın çağında uluorta seks veya grup seks gibi olaylar normal karşılanırsa bizde benzer tepkiler vermezmiyiz onlara?Halbuki ne kadar yanlış geliyor bize şu anda bunlar.
Annem ve en yakın arkadaşlarım hem bana hak veriyorlardı hemde insanlar ne der ya evleneceğin adam ne der demekten beni haksız da buluyorlardı. Bugün o arkadaşların hepsi zarını sırtından atmış bekar ve özgür kadınlar:)))çoğu konuda kapıyı çaldıkları ilk kişi ben oldum,onları yüreklendirdim,şimdiyse birbirimize taktik verir olduk,bilirsiniz işte kadınlar arası gizli muhabbetler:))
lütfen korkmayın,bilinçli bir yaklaşım ve karşılıklı verilen değerle kazanacaklarınız korkularınızdan daha fazla olacaktır.
kendinizi zamana, deneyime, aşka bırakırsanız asla pişmanlık duymazsınız.
İstanbul,25,Öğrenci
Benim için ne yüceltilecek; ne de aşağılanacak birşey olmadı. 18 yaşında sevdiğim, deli gibi aşık olduğum erkek ile ilk ilişkimi yaşadım. Hiç pişman olmadım.
Evlenmeden böyle bir tecrübe yaşadığım için memnun bile oldum. İlk ilişkinin o sersem, o gıdıklayıcı kısmını "ilk gece" aşamak istemezdim.
ay önce bekaretimi kaybettim.çok korkuyordum önceleri .ama pişman olmadım.eve gelip odama kapandığımda ise soyunup her yanıma bakmıştım.hiç birşey değişmemişti işte .ben yine aynı bendim.ve o an bütün korkularım geçmişti artık.tek bir şey artık yoktu .kızlık zarım.ama artık kadınım ve özgürüm.tampon kullanabilme hakkına ve sevgilimle doyasıya korkusuz birlikte olma hakkına sahibim
ay önce bekaretimi kaybettim.çok korkuyordum önceleri .ama pişman olmadım.eve gelip odama kapandığımda ise soyunup her yanıma bakmıştım.hiç birşey değişmemişti işte .ben yine aynı bendim.ve o an bütün korkularım geçmişti artık.tek bir şey artık yoktu .kızlık zarım.ama artık kadınım ve özgürüm.tampon kullanabilme hakkına ve sevgilimle doyasıya korkusuz birlikte olma hakkına sahibim
Ben bekaretimi ilk gece de kaybettim gerdek gecesi. Şu an 23 yaşındayım ve iyikide bakire evlenmişim diyorum. İnsan o kadar gururlu oluyorki ilk gece. Eşinin sana dokunması o ilk heyecan. Bu şeyi yaşamak herkese kısmet olmuyor tabi. Ama evlendikten sonra kaybetmek daha güzel ve en önemlisi müslümanlıkta bunu ister!..
Bekaret meselesi asla tabu olmadı benim için. Üzerinde uzun uzadıya kafa yormadım. Tek isteğim alelade bi herifle yapmamaktı. bekaretimi ilk anal yoldan kaybettim. ki anal sex yapıp vajinaya dokunmadan bakireyim diye dolaşan kızlardan hep nefret ettim. Annemin bakış açısı bana hep ters geldi. erkeklerin sevgisi kırmızı eti görünceye kadardır derdi. kırmızı et lafı bile kanımı dondurmaya yetti. erkeklere karşı bu kadar güvensizliği anlayamadım ozaman hala da anlayabilmiş değilim. Belki şanslı olduğum içindir. sevdiğim ve onun da beni sevdiğine emin olduğum bi adam tarafından yaşadım her şeyimi. ve o da ilk bende yaşadı her şeyini. bu bencilce ama insanı çok mutlu eden bir duygu. ve hala o adamla birlikteyim. birbirimize hala aşığız. her anlamda birbirimizi memnun ediyoruz, sınır tanımıyoruz ve bu ilişkimizi hep dinamik kılıyor. genciz, içimiz kıpır kıpır ne de olsa :))
İzmir, 20, Öğrenci
Burada ki herkes yalancı.. Yok hikayelerine diyecek bir şeyim yok -hikayeler zaten her zaman abartılıdır- Ama bu kadar kendinden eminlik.. Her iki taraftada.. Ben bekaretim şöyle böyle diye anlatanlar.. Bun bu şekilde ulu orta konuşmanın bile absürdlüğü ortada.. Ego şişirmesinden öte pek bişey yok..
Herkese merhaba ben 1989 doğumluyum ve 2008 yılında ilkokuldaki sevgilimi geri buldum ve 2 ay sonra çok değişik nedenler yüzünden beraber olduk ondan kopamadım hiç çok ayrıldık barıştık kaçtık ve en sonunda daha fazla günaha girmek istemeyerek onun ailesi tarafından imam nikahımız oldu günahı çok büyük bu işin ve ben mutluyum ilk olan erkeğimle evlendim seneyede düğünümüz var. ilk olmak gurur verici ve zevk verici kendini tek bir erkekte keşfetmek tavsiye ederim.
bekaretimi nasıl kaybettim??????
29 yaşındaydım bir arkadaşım tarafından tanıştırıldığım çok yakışıklı biriyle ikinci buluşmamızdı. evine çay içmeye gittik. derken şarap içtik öpüşmeye başladık. bana bakire olup olmadığımı sordu evet bakireyim dedim. evlenmeyimi bekledin bu yaşa kadar dedi evet dedim. yada özel düzgün bir ilişkiyi dedim. sonra üstümü çıkartırken sıra en alt bölgeye geldi çamaşırımı çıkartmamak için çok direndim. bana seni bırakmamdan mı korkuyosun dedi. evet dedim bence çok iyi anlaşıyoruz seni bırakmıcam dedi. şarap ve güzel sözlerin etkisiyle kendimi bırakıverdim. olay bitince eve döndüğümde annem mutfakta beni bekliyodu. uykum var diyip odama kapandım. sabaha kadar ağladım onu aradım mesaj attım hiç birine cevap yazmadı. benimle 3 kere daha yattıktan sonra facebooktan mesaj atarak beni terk etti. ve ondan sonra depresyona girdim. devamlı doktora gittim en yuksek dozda ilaçlar kulllandım. hala da bir sene olmasına ragmen kullanıyorum. ilk aylar hep bir boşluk hissettim. cinsellikten hiç bir şey anlamamıştım bu da beni çok üzüyordu. ispanya ya tatile gittim ve kafama koydum burada biriyle yatacağım diye ve bunu da başardım. 1 gece 1 haftaya döndü, derken peşimden istanbul a geldi evlenmek istedik. ama uyuşturucu bağımlısı olması buna engel oldu. artık annem ve babam bakire olmadığımı ögrenmişti ve çareisz artık türk le evlenmeyeceğimi düşünerek uyuşturucu bağımlısı bu adamla evlenmeme ispanyaya gitmeme göz yumdular ama son anda evkenmekten vazgectim. tek gecelik olacağını düşünmeden biriyle ilişkiye girdim. bir daha beni arayıp sormadı. derken internetten tanıştığım biriyle 3 ay boyunca 15 gunde bir seks e dayalı bir ilişki yaşadım ama burda da olmadı o bana seks gözüyle bakarken aşık oldum. bir gün bir çılgınlık edip hiç tanımadığım biriyle yattım. annem bütün hikayelerimi biliyor. ve ağlıyorum benim kızım yataktan yatağa düştü diye. en başa donsem o geceyi asla yaşamazdım. kendimi hala kötü hissediyorum. düzensiz cinsel hayat, seks i daha çözememek, beni yıpratıyor. 1 senedir tedavideyim ama hala çok mutsuzum.
ilk başlarda dert ediyordum benim için çok önemliydi.mutlaka eşie ilk gece de hediye etmeliydim.sonra üniversite yılları.tam olarak yaşanamayan kadınken kadınlığımı yaşayamadığım yıllar.sonra üniversite bitti ve bu artık bir yük olmaya başladı.şimdi ise hiç pişman değilim.bir ay oldu ama vücudumda hiçbir değişim olmadı.kaybettikten sonra eve gelip uzun uzun kutuma bakmıştım.kaybetiğim bikaç damla kandan başka bişey değil miş.bu nada namus vs demesini çok yadırğıyorum erkeklerin
"birkaç damla kan dışında birşey kaybetmedim" sözünü söyleyen bi yetişkinin cinsel organına hala çocuk gibi kutu demesi üzücü. düşünceleri çok güzel oysaki :/
bekaret iki bacak arasında değil kalptedir diyorlar.yahu kızın iki bacağı arasına giren erkek kalbine de çoktan girmiştir zaten.demek istediğim şu ki bekaret ya da namus insanın nefsine şehvetine hakim olmasıdır.yani hayvanlardan ayrılıp insanlaşmasıdır.
Her insan karşı cinsi arzular ve ona sahip olmak ister.bu doğal bir istektir. herkesde vardır hayvanlarda da vardır.
ama insan olmaya gelince kendimize göre değerlerimiz ve kurallarımız vardır bunların doğrultusunda cezalandırılırız veya ödüllendiriliriz.bunların sonucunda ya cennete gideriz ya da cehenneme...
Yorum Gönder